martes, 14 de abril de 2009

A Crónica do Fin (1995 – 2009)

Galicia, ano 1995, cidade da Coruña. Aos poucos meses de chegar da súa Arxentina natal, José Luís Ducid ingresa na Escola de Imaxe e Son e nese mesmo ano gaña dúas convocatorias coma guionista. En ambos casos o premio consistía na posibilidade de plasmar en celuloide eses textos propios. Pero ocurriu algo curioso: o azar quixo que a organización do certame planificara as dúas rodaxes case simultaneamente... Entón, o afortunado forasteiro, desoíndo os consellos dalgúns avariciosos, decidiu ceder a dirección dunha daquelas curtametraxes premiadas a un compañeiro que apenas coñecía. O ferrolán Carlos Alberto Alonso.

E evidente que rodar en celuloide durante tres días, e dispor dun equipo técnico totalmente gratuíto non era (ni é) ningunha nimiedade como para andar regalándolla a calquera desocupado. Pero semellante acto de xenerosidade de Ducid viña con trampa: o inmigrante quedara convencido da valía de Alonso gracias ós seus aguerridos vídeos de producción independente e ademais esixía a cambio ser el mesmo o (¿galán?) protagonista daquela historia que cedía “desinteresadamente”...

Pechouse o pacto cunha emocionada aperta… E a partir dese intre o choque de visións ferrolano/porteñas sumado aos egos exorbitados destes dous apasioados, testarudos e cinéfilos estudantes, foi total.Rocambolescas circunstancias durante a preproducción e a rodaxe impediron que aquela curtametraxe de terror psicolóxico (tan parecida á propia relación entre o sudamericano e o galego) se levará a cabo na súa primeira fase, tal e como fora planeada. Pero esto só era o comezo (do fin). Ainda máis insólitos foron os problemas nas fases de montaxe, etalonaxe, sonorización, e un largo etcétera máis que se lles veu enriba... Unha concatenación de decisións torpes, tristes, e ate violentas, propias algunhas e alleas a maioría, que só conseguiron que os doce minutos da curtametraxe se perderan nun limbo que vai dende 1995 ate 2009... é dicir, durante case 15 anos.

A versión do filme que foi circulando de "tapadillo" por un par de certames, filmotecas, e -nos últimos tempos- Internet, é unha obra inacabada, unha proba visible e audible do que é un proxecto frustrado, unha ensalada de imaxes e sons que durante anos foi definida polo mesmo Alonso como: “The End, ese fillo parvo, ao que por elo aprecio máis que a ningún”.

Pero todo o que comeza, ten o seu final. Asistamos pois, en sincronía coa milagre da amizade adulta entre os co-guionistas Alonso e Ducid, a (case) “correcta versión” desta escalofriante historia, agora retitulada de maneira un tanto irónica (ou non): “The End: The Director´s Cut”. Oxalá a disfrutedes tanto, pero tanto, como nos padecimos intentando facela...